Twisted Tales: Ang Regalo Ernesto

Kabanata 1: Ang Baul

Tahimik ang gabi sa lungsod ng Makati. Sa ika-labingdalawang palapag ng isang BPO building, nakaupo si Ernesto, suot ang kanyang headset, hawak ang isang lumamig nang tasa ng kape, at pinipilit hindi antukin habang kausap ang isang reklamador na kliyente mula sa Amerika.

“I understand your frustration, ma’am,” sabay buntong-hininga.

Matapos ang walong oras na shift, napabagsak si Ernesto sa pantry. Doon niya muling nakita si Kulai—ang kanyang office mate at ka-lunch buddy. Nakaayos na naman ito, may bitbit na Tupperware na may adobo. Umupo ito sa tapat niya, ngumiti.

“Lugaw ka na naman?” biro ni Kulai.

“Wala pang sahod, eh. Saka masarap ’to pag malamig ang gabi,” sagot niya sabay ngiti rin.

Panandaliang tahimik ang paligid. Sa gitna ng pagod, ang tanging pahinga ni Ernesto ay ang mga munting usapan nila ni Kulai tuwing lunch. Minsan naiisip niya, “kung wala siya, baka nabaliw na ako sa call center na ’to.”

Pagsapit ng hapon, pag-uwi niya sa inuupahang kwarto sa Pasay, may bumungad na sulat sa kanyang pinto. Walang nagpadala, pero may selyo ng isang simbahan sa Quezon.

"Para kay Ernesto R. Alonzo, apo ni Enteng Alonzo."

Binuksan niya ito. Kasamang nakabalot sa sulat ang isang susì at mapa ng probinsya ng Quezon. May maliit na sulat kamay sa loob:

"Ernesto, anak, ang pamana ng ating lahi ay naghihintay sa iyo. Puntahan mo ang lumang bahay ni Lolo Enteng. Wag mong hayaang magising muli ang dilim. —Padre Benedicto"

Kahit pagod, agad siyang nag-book ng bus pauwi ng probinsya kinabukasan.

Sa Bahay ni Lolo Enteng...

Ang bahay ay luma, gawa sa kahoy, at halatang dekada na ang tanda. Sa gitna ng sala, isang baul ang naghihintay—may alikabok, may kalawang, at may ukit ng araw at buwan.

Dahan-dahang binuksan ni Ernesto ang baul.

Sa loob:

Isang rosaryo na yari sa bakal.
Isang luma at kupas na larawan ng lalaking may suot na kapa.
At isang maliit, kalawangin, at mukhang sirang dumbbell na balot sa pulang tela.

"‘Di naman to gym equipment..." bulong niya.

Naisip niya agad si Miguel, kaibigan niyang gym instructor. Kinabukasan, dinala niya ito sa gym.

Sa Gym...

“Pre, parang decoration lang ‘to, luma na eh,” sabi ni Miguel.

“Try mo nga buhatin,” utos ni Ernesto.

Sumubok si Miguel. Isang ungol. Isang pawis. Halos mapa-ihi sa bigat.

“Anong kalokohan ‘to, bro? Parang semento sa loob! Hindi ko kaya!”

Ngunit nang buhatin ito ni Ernesto, para lang itong plastik. Walang bigat. Walang effort.

Nagkatinginan sila.

Tahimik.

Dito nagsimula ang kwento ng isang ordinaryong call center agent... na magiging tagapagdala ng liwanag sa panibagong dilim na paparating.

Kabanata 2: Panaginip ng Nakaraan

Gabing-gabi na nang makauwi si Ernesto sa kanyang kwarto sa Pasay. Bitbit ang dumbbell na balot pa rin sa pulang tela, inilagay niya ito sa ilalim ng kanyang kama at sabay bagsak sa kutson. Ramdam niya ang pagod ng biyahe, pero mas mabigat ang gumugulong na katanungan sa kanyang isipan.

“Bakit ako lang nakakabuhat nito?”
“Bakit sa akin iniwan yung lumang baul?”
“At sino ‘yung lalaki sa lumang litrato?”

Sa kalagitnaan ng kanyang pag-idlip, unti-unting dumilim ang paligid. Sa kanyang panaginip, nasa gitna siya ng isang lumang simbahan. Sa altar, nakatayo ang isang matandang lalaking may puting buhok at suot na lumang barong tagalog. Nakatitig ito sa kanya.

“Ernesto,” anang matanda, “ang oras ay darating na.”

Biglang kumulog. Sa kisame ng simbahan, isang malaking dambuhalang ahas ang bumalot sa buwan. Ang mga mata nito’y kulay dugo, at ang hininga’y tila usok ng bulkan.

“Si Bakunawa... muling gigising.”

Sa isang kisapmata, tinamaan si Ernesto ng kidlat. Naramdaman niyang hawak niya ang dumbbell, ngunit ngayo’y nagniningning ito ng liwanag. Sa bawat bigkas ng mga salitang hindi niya maintindihan, tila may dumadaloy na lakas sa kanyang katawan.

“Panahon na upang gampanan mo ang pamana ng ating lahi...” bulong ng matanda.

Pagdilat ni Ernesto, pawis na pawis siya. Madilim pa ang paligid, pero ramdam niya ang kakaibang enerhiya sa kanyang dibdib.

Napalingon siya sa ilalim ng kama—kung saan inilagay ang dumbbell. Ngunit ngayon, nagliliwanag ito sa mahinang gintong sinag, kahit hindi nasisinagan ng araw.

Sa Sumunod na Araw…

Hindi nakapasok si Ernesto sa opisina. May dahilan siya: “Sumama ang pakiramdam,” text niya kay Kulai. Pero ang totoo, may iniimbestigahan siya.

Sa internet, hinanap niya ang mga salitang:

"Bakunawa"
"Enteng Alonzo"
"Dumbbell legend"
"Captain Barbell tunay na kwento?"

Puro komiks, alamat, at fan theories ang lumabas. Ngunit may isang blog na tumama sa kanyang pansin:

“Ang Bakunawa ay sinasabing isinara ng isang matandang mandirigma gamit ang tatlong piraso ng bakal: Katawan, Kaluluwa, at Diwa. Ang mga bahaging ito ay itinago sa iba’t ibang panig ng bansa upang huwag nang muling magising ang halimaw.”

“Sinasabing ang tagapangalaga ng huling piraso ay isang lalaking may pangalang Enteng Alonzo.”

Bumilis ang tibok ng puso ni Ernesto.

Hapon. Sa Pantry ng Opisina.

Nakapasok na rin siya. Pilit na normal ang kilos. Ngunit halata ni Kulai na parang lutang siya.

“Hoy, ‘di ka nagparamdam kahapon. Kumain ka ba?” tanong nito, sabay abot ng pansit sa Tupperware.

“Pasensya na. May... may kailangang ayusin lang sa bahay namin sa probinsya,” palusot niya.

Ngunit napatingin siya sa mga mata ni Kulai. Mabait ito, matalino, at palaging andiyan para sa kanya. Sa gitna ng gulo sa kanyang isipan, isa lang ang malinaw:

Kailangan niyang malaman ang katotohanan.

At kailangan niyang gawin ito... bago pa magising ang halimaw sa kanyang panaginip.

Kabanata 3: Ang Panday

Isang linggo ang lumipas mula nang managinip si Ernesto tungkol kay Bakunawa. Araw-araw siyang nabubuhay na parang may aninong sumusunod sa likuran niya — hindi mga multo, kundi mga tanong na hindi matahimik ang isip.

Habang abala ang lahat sa opisina, tahimik lang siya sa kanyang station, nakatingin sa background ng desktop: isang larawan ng kalangitan na may naglalakihang ulap — halos kasing anyo ng halimaw sa kanyang panaginip.

Hindi na niya kaya.

Pagkatapos ng shift, tumawag siya sa simbahan sa Quezon gamit ang lumang pangalan sa sulat — Padre Benedicto. Luma ang linya, pero sumagot ang isang matandang boses.

“Ernesto Alonzo? Ako nga si Padre Benedicto. Matagal kitang hinintay.”

Nagkita sila kinabukasan sa simbahan. Doon, ikinuwento ng pari ang lahat: tungkol kay Lolo Enteng, ang dating tagapangalaga ng agimat; tungkol sa tatlong bahagi ng dumbbell na tinunaw at isinaboy sa iba’t ibang sulok ng Pilipinas upang hindi mabuo muli ng mga tagasunod ni Bakunawa.

Ngunit sa mga huling taon ng kanyang buhay, naramdaman ni Lolo Enteng na may kumikilos muli sa dilim — mga kultong nais muling pukawin ang halimaw upang muling sakupin ang mundo ng tao.

“Hindi ka lang basta apo, Ernesto,” wika ng pari, “ikaw ang huling ‘tagapasan’ ng kapangyarihan.”

“Ngunit bago mo ito ganap na makamit, kailangan mong makilala ang huling Panday — si Flavio.”

Sa Bundok ng Banahaw

Isang adres ang iniabot sa kanya ni Padre Benedicto. Pagdating niya sa paanan ng bundok, sinalubong siya ng malamig na hangin, amoy insenso, at katahimikan. Naroon ang isang simpleng bahay-kahoy, nakatago sa pagitan ng matatandang puno.

Naroon si Flavio — isang lalaking may puting buhok, ngunit matikas pa rin ang tindig. May itim na guhit sa kanyang mukha, at sa kanyang likod ay isang mahabang palihan ng mga bakal, kahoy, at bato.

“Ikaw ang apo ni Enteng?” tanong ni Flavio, habang binabagsak ang martilyo sa isang pulang bakal.

“Opo,” sagot ni Ernesto, kinakabahan.

“Hindi sapat ang dugo. Kailangan mong patunayan na karapat-dapat ka.”

Pagsasanay

Sa loob ng tatlong araw, hindi pinahinga si Ernesto. Tumakbo siya sa paligid ng bundok habang may buhat-buhat na batong bilog. Nag-igib ng tubig galing sapa habang may takip ang mata. Tinuruan siyang magpanday, maghasa ng espada, at higit sa lahat — magsanay ng disiplina ng isipan.

Minsan, gusto na niyang sumuko. Hindi siya mandirigma — isa lang siyang call center agent. Pero bawat ulit ng pagbagsak, may isang tinig sa kanyang isip:

“Huwag mong hayaang magising ang dilim…”

Sa ikalimang gabi, habang nagpapahinga siya sa ilalim ng mga bituin, may lumapit sa kanya — isang babae na may dalang tsaa.

Si Kulai.

“Sumunod ako sa’yo gamit ang leave form mo,” sabay kindat. “Wala kang pasabi.”

Gulat si Ernesto, ngunit natuwa. Sa panahong hindi niya alam kung sino pa ang kakampi niya, naroon si Kulai.

Ang Unang Pagsiklab ng Lakas

Kinabukasan, habang tinuturuan siya ni Flavio kung paanong tawagin ang kapangyarihan ng dumbbell gamit ang sinaunang wika, bigla itong lumiwanag. Naramdaman ni Ernesto ang pagdaloy ng init mula sa palad patungo sa kanyang dibdib, parang may sumabog na araw sa loob niya.

Ang pulang telang bumabalot sa dumbbell ay napunit na mag-isa. Mula rito, lumabas ang isang piraso ng simbolo — ang Bakal ng Katawan.

“Isa ka nang tagapagmana. Ngunit kulang pa,” wika ni Flavio. “Kailangan mong hanapin ang dalawa pa — ang Bakal ng Diwa at ang Bakal ng Kaluluwa.”

Babala ng Kadiliman

Ngunit habang sila’y nag-uusap, umalingawngaw ang sigaw ng mga ibon mula sa kagubatan. Dumilim ang paligid kahit katanghalian. Ang hangin ay nagbago ng amoy — mula sa amoy ng lupa patungong nabubulok na laman.

May dumaang anino sa itaas. Tila isang nilalang na may pakpak. Isang manananggal.

At sa di kalayuan, sa tuktok ng bundok, may babaeng may puting mata at bitbit ang tandang itim. Si Aling Gula, ang mambabarang, ay nagmamasid.

“Nagising na nga ang Barbell... panahon na para buksan ang kulungan ng Bakunawa.”

Kabanata 4: Agimat at Bala

Bumaba si Ernesto mula sa Bundok Banahaw na may baon nang bagong lakas. Sa kanyang kamay ay ang unang bahagi ng dumbbell — ang Bakal ng Katawan — na ngayo’y sumasanib sa kanyang palad tuwing tatawagin niya ito.

Kasama niya si Kulai, na mas pinili pang sumama sa misyon kaysa bumalik sa opisina.
“Eh ‘di mag-AWOL na lang muna tayo,” biro niya habang sila’y nakasakay sa jeep patungong Taal, Batangas — ang lokasyon ng sumunod na piraso: Ang Bakal ng Diwa.

Ayon kay Flavio, ito ay nakatago sa loob ng isang dating kastilyong Espanyol na matagal nang ginawang abandonadong museo. Ngunit may bantay — isang nilalang na tagapangalaga, at mga aninong hindi tao.

Sa Lumang Kastilyo

Ang lugar ay balot ng hamog at katahimikan. Napansin ni Ernesto na parang may bumubulong sa hangin. Nang sila'y pumasok, agad silang sinalubong ng kakaibang malamig na ihip. Sa mga pader ng kastilyo, may mga larawang gumagalaw — mga aninong sumisilip sa gilid ng mata.

“Parang horror movie, ‘no?” sambit ni Kulai, bagama’t pilit pinapakatatag ang tinig.

Sa gitna ng silid ay isang luma at kinakalawang na trono. Sa harap nito ay may pedestal na may ukit:

“Kung hindi mo kilala ang iyong sarili, huwag mong tangkaing kunin ang liwanag ng diwa.”

Biglang nagsara ang mga pintuan. At mula sa dilim, lumitaw ang tagapangalaga ng bakal ng diwa — isang nilalang na mistulang salamin ni Ernesto. Parehong anyo, parehong mukha, ngunit masama ang ngisi at may mga mata na pula.

“Ako ang takot mo. Ang duda mo. Ang sarili mong multo!”

Nagsimula ang labanan. Ngunit bawat suntok ni Ernesto ay ibinabalik sa kanya. Napagtanto niya: hindi sapat ang lakas ng katawan — kailangan ang lakas ng loob.

Habang naghihingalo sa sahig, narinig niya ang tinig ni Kulai:

“Hindi ka takot. Hindi ka mahina. Nakita ko kung paano mo tinanggap ang pamana mo... Ernesto, ikaw ang tagapasan!”

Tumayo si Ernesto. Pinikit ang mga mata. Huminga ng malalim. At sa puso niya’y bumulong siya:

“Tanggap ko kung sino ako.”

Sa isang liwanag, naglaho ang anino.

Lumabas mula sa pedestal ang pangalawang bahagi: ang Bakal ng Diwa. Kumikinang ito ng asul, at muling sumanib sa dumbbell sa kamay ni Ernesto.

Pagbabalik ng Dilim

Ngunit sa parehong oras, sa isang liblib na lugar sa Samar, ginaganap ang isang ritwal.

Sa gitna ng bilog na apoy, nakaluhod si Aling Gula, ang mambabarang. Sa kanyang harapan ay isang kulungan ng bato, may mga ukit ng sinaunang simbolo. Sa paligid niya, naroroon ang mga nilalang ng dilim — manananggal, tikbalang, at mga taong nilamon ng kasamaan.

“Sa bawat pagkakamit ng piraso, bumubukas ang daan sa kulungan mo, Dakilang Bakunawa...” bulong niya habang inaalay ang isang itim na tandang.

Isang pumutok na alon ng enerhiya ang sumabog sa langit.

Sa Maynila, nakita ni Ernesto ang dilim sa ulap. Parang usok na pumapaligid sa buwan. At mula sa kanyang dumbbell, naramdaman niyang may gumagalaw — parang tibok ng puso ng isang halimaw na unti-unting nagigising.

Bala ng Panahon

Bago sila bumalik sa Maynila, dinala ni Kulai si Ernesto sa bahay ng kanyang tiyuhin sa Taal — dating alagad ng militar. Doon ay ipinagkatiwala sa kanila ang isang antigong baril na gawa sa pilak at may ukit ng mga sinaunang baybayin.

“Ito’y hindi ordinaryong baril. Isa itong Bala ng Panahon, gawa ng unang Panday. Isang putok nito, kayang basagin ang panaginip, punitin ang anino, at sirain ang kasinungalingan.”

Tinanggap ito ni Ernesto. Alam niyang hindi sapat ang lakas. Kailangan niya ang lahat ng tulong para sa huling bahagi — ang pinakamapanganib sa lahat: Ang Bakal ng Kaluluwa, na matatagpuan sa isang lugar na nilamon ng kasamaan.

Kabanata 5: Ang Lihim ng Siquijor

Bumalik muna sina Ernesto at Kulai sa Maynila upang magpahinga. Ngunit sa bawat paglipas ng araw, lalo nilang nararamdaman ang bigat sa hangin. Hindi na ito imahinasyon lamang — may nagbabadyang sakuna.

Habang nakaupo sa isang karinderya sa tabi ng opisina, biglang lumapit ang isang lalaki — naka-itim na kamiseta, may balaraw na nakasukbit, at bitbit ang isang bayong na may tambal, bawang, at bote ng langis.

“Ikaw ba si Ernesto?” tanong niya habang ngumunguya ng chewing gum.
“Ako si Pedro... Penduko. Sabi ni Flavio, kailangan mo raw ng kasama.”

Ang Alamat ng Siquijor

Sa loob ng isang lumang bodega na ginawang tagpuan ng mga tagapangalaga, ipinakita ni Pedro ang isang sinaunang mapa — nakaukit sa balat ng punong balete. Ipinapakita nito ang Isla ng Siquijor, kung saan nakatago ang Bakal ng Kaluluwa, ang pinakahuling bahagi ng dumbbell.

“Pero ingat ka, tol,” babala ni Pedro. “Hindi ito simpleng bakbakan lang. Ang bantay ng huling bakal... dati ring tagapagmana. Ngunit nilamon ng sariling kadiliman.”

Sa Isla ng Mga Anino

Pagdating nila sa Siquijor, sinalubong sila ng mga lokal na nagsabing may nawawala raw na mga bata sa gabi. May mga sinasabing espiritung nangunguha ng kaluluwa, lalo na tuwing kabilugan ng buwan. Lalo tuloy naging malinaw kay Ernesto: nagsisimula nang bumitaw ang mga selyo sa kulungan ng Bakunawa.

Naglakad sila papasok sa gitna ng gubat. Doon, naroon ang Lumang Balete Cave — ang sinasabing daan patungo sa "Puso ng Isla," kung saan natatago ang huling bahagi ng agimat.

Laban sa Dating Tagapagmana

Sa loob ng kuweba, naglaho ang liwanag. Tila may bumalot na takot sa puso ni Ernesto — hindi dahil sa anino, kundi dahil sa mga alaala.

Biglang lumitaw ang isang nilalang — matangkad, may balingkinitang katawan, at may mga mata na puting-puti. Sa kanyang mga kamay ay hawak ang isang bersyon ng dumbbell — madilim, parang batong puspos ng poot.

“Ako si Leoncio, dating tagapagmana... itinakwil ako ng agimat. Ngunit ngayon, ang kaluluwa ng dumbbell ay akin na!”

Si Leoncio ang tagapangalaga ng Bakal ng Kaluluwa, ngunit dahil sa kanyang pagsuko sa galit at inggit, naging bilanggo siya ng dilim. Ngayon, nais niyang angkinin muli ang buong agimat sa pamamagitan ng pagpatay kay Ernesto.

Laban ng Diwa't Kaluluwa

Habang nagbabanggaan ang kanilang lakas, ginamit ni Pedro ang kanyang mga tambal at mahika para pigilan ang mga multong sumusulpot mula sa pader ng kuweba.

“Ernesto, huwag mong hayaang kainin ka ng takot!” sigaw ni Kulai, habang hawak ang pilak na baril.

Nadurog ang isang bahagi ng bato, at doon nakita ni Ernesto ang mismong larawan ng kanyang Lolo Enteng, nakaukit sa pader.

“Ang kalakasan ng isang barbell, hindi lang sa katawan, kundi sa paninindigan.”

Tumayo si Ernesto. Buong lakas na tinawag ang kapangyarihan ng unang dalawang bakal. Sa isang sigaw, nagsanib ang liwanag — pula at bughaw — at lumabas ang hugis ng tunay na barbell sa kanyang kamay.

Isang suntok. Isang liwanag. Isang sigaw ng kaluluwa.

At bumagsak si Leoncio. Sa kanyang huling hininga, ngumiti ito.

“Salamat... pinalaya mo ako...”

Lumabas mula sa kanyang katawan ang Bakal ng Kaluluwa — kulay lila, mainit sa kamay, ngunit magaan sa loob.

Kumpletong Agimat

Nang magsanib ang tatlong piraso, nagsimulang lumiwanag ang dumbbell — kumikinang sa pula, bughaw, at lila. Nabuo muli ang Agimat ng Pamana, ang barbell ni Lolo Enteng, na may taglay na kapangyarihang kayang magbago ng tadhana.

Ngunit sa pagbalik nila sa Maynila, isang malupit na balita ang sumalubong sa kanila...

“Isang dambuhalang nilalang ang lumitaw sa Manila Bay. Kumakain ito ng liwanag. Dinidilaan ang buwan. Ang kanyang pangalan... Bakunawa.”

Kabanata 6: Ang Halimaw Mula sa Tubig

Bumalik sina Ernesto, Kulai, at Pedro sa Maynila mula Siquijor. Ang biyahe sa barko ay tahimik, ngunit mabigat sa dibdib. Bitbit nila ang buo nang Agimat ng Pamana, ang dumbbell na ngayon ay pinagsasanib ang lakas ng katawan, diwa, at kaluluwa. Ngunit ramdam nilang hindi ito sapat. Isang bagong puwersa ng kasamaan ang humihinga na.

Paglapag nila sa pier, sinalubong sila ng balitang kumalat na:

“May halimaw sa Manila Bay! Kinain ang mga barko! Sinipsip ang ilaw sa mga poste, pati buwan tila nawala sa langit!”

Sa Gitna ng Dilim

Sa kahabaan ng Roxas Boulevard, nagkalat ang mga nasirang gusali. Ang mga poste’y bali, ang lupa’y bitak-bitak. At mula sa malayo — sa gitna ng dagat — isang dambuhalang anino ang gumagalaw. Kulay abo, mahaba ang katawan, at ang mga mata’y pulang-pula na parang apoy.

Siya si Bakunawa.
Ang sinaunang halimaw na sinelyuhan sa kailaliman ng panahon — ngayong pinakawalan muli ng mga alagad ng dilim.

Ang Liwanag sa Kadiliman

Habang nagtatago ang mga tao, isang batang lalaki ang nakita sa isang rooftop. Nakasuot siya ng simpleng pulang t-shirt, may backpack, at sa kamay niya’y hawak ang isang maliit na bato na kumikislap ng puting liwanag.

“Hindi pa pwede si Ernesto... ako muna.”

Siya si Ding, kapatid ni Narda, ang bagong tagapangalaga ng Bato ng Liwanag.

Pinikit niya ang kanyang mga mata. Sinubo ang bato. Huminga nang malalim.

“DARNA!”
At sa isang kisapmata, lumitaw ang kanyang anyong bayani — isang mandirigmang may puting pakpak, sandatang gawa sa purong liwanag, at puso ng bayani.

Lumipad siya papunta sa mga lugar kung saan nangangailangan ng tulong — tumulong magligtas ng mga nasugatan, pinrotektahan ang mga ospital at evacuation centers mula sa rumaragasang anino.

Ang Panandaliang Paglalaban

Hinampas ni Ding ng kanyang Espada ng Liwanag ang buntot ng Bakunawa nang lumapit ito sa baybayin. Kumislap ang balat ng halimaw, ngunit hindi ito nasaktan. Sa halip, isang malakas na dagundong ang gumising sa buong lungsod.

“Mga laruan lang kayong lahat... Ako ay gutom sa liwanag ni libulan.
Nasa akin ang gabi. Ako ang takipsilim ng sangkatauhan.”

Tinamaan si Ding ng hampas ng buntot. Tumilapon siya sa hangin at bumagsak sa bubong ng isang gusali. Nanginginig, duguan.

Ngunit bago siya mawalan ng ulirat, may liwanag na lumapit.

Ang Pagdating ng Tagapagmana

“Ding!” sigaw ni Kulai, habang binubuhat siya.

At mula sa likod niya, may isang pigurang lumalakad. Mahigpit ang hawak sa barbell. Nagniningas ang katawan. Nakasuot ng itim at ginto. Lakas na may bigat ng pamana at paninindigan.

Si Ernesto.

Hindi na siya ang patpating call center agent. Siya na ang bagong tagapagmana ng kapangyarihan ni Captain Barbell.

“Hindi kita hahayaang lamunin ang buwan... o ang kinabukasan ng bayan ko.”

Kabanata 7: Laban ng Milenyo

Sumabog ang liwanag mula sa katawan ni Ernesto. Ang kanyang balat ay tila bakal na kumikislap sa araw, at sa kanyang dibdib ay ang sagisag ng barbell—buo, mabigat, ngunit tila'y kay gaan para sa may pusong handang magsakripisyo.

Tumayo siya sa gitna ng kalsada, habang sa likuran niya, gumuho ang mga gusali, lumuluhang mga bata, at takot na takot na mga mamamayan. Sa harap niya: Bakunawa—ang dambuhalang serpente ng kadiliman, nakalutang sa ibabaw ng Manila Bay, kumakain ng mga bituin at ilaw.

Ang Unang Sagupaan

Lumipad si Captain Barbell sa bilis na hindi nasusukat. Sa isang hampas ng barbell ay gumuhit ang langit. Tinamaan ang panga ng Bakunawa at napaatras ito, ngunit mabilis ring bumawi. Sa isang iglap, lumundag ang halimaw at kinagat ang balikat ng bagong bayani.

KRRAAAKKKK!

Dumaan sa katawan ni Ernesto ang matinding kirot. Ngunit hindi siya sumuko. Hindi siya umatras.

Ang Lihim ni Kulai

Samantala, habang inaalalayan ni Pedro Penduko ang mga sugatan, nakita niya si Kulai na nakaluhod sa gilid ng kalsada, hawak-hawak ang isang kwintas na may palawit na bilog at may nakaukit na sinaunang baybayin.

“Kulai? Anong hawak mo?” tanong ni Pedro.

Napatingin si Kulai, at sa kauna-unahang pagkakataon, bumakas ang kakaibang ningning sa kanyang mga mata.

“Ito... ay hindi ordinaryong kwintas. Ito ang ‘Gabay ng Alon’—ipinasa mula sa lahi ng mga babaylan. Ako ang napiling gabay ng tagapagmana ng kapangyarihan ni Captain Barbell... gaya ng ginawa ng mga ninuno ko kay Lolo Enteng.”

Nagulat si Pedro.

“Ibig mong sabihin... alam mong darating ito?”

Tumango si Kulai.

“Napanaginipan ko ang pagdating ni Bakunawa, at ang kapalaran ni Ernesto. Pero ngayon lang ko naunawaan ang totoong papel ko: hindi lang ako kaibigan... ako ang ilaw na gabay sa dilim ng kanyang laban.”

Ang Panalangin ng Babaylan

Tumayo si Kulai at inabot ang kwintas kay Pedro.

“Kailangan niya ng lakas na higit sa katawan. Ipanalangin natin siya sa diwa ng mga ninuno.”

Naghawak sila ng kamay. Umusal si Kulai ng isang sinaunang orasyon. Sa bawat salita, may liwanag na lumalabas mula sa lupa. Ang mga ugat ng mga puno, ang tubig sa kanal, at hangin sa paligid ay tila sumasabay sa kanilang panalangin.

Ang Lakas ng Loob at Puso

Sa gitna ng laban, habang tila natatalo si Captain Barbell, biglang sumiklab ang kanyang katawan sa gintong liwanag. Hindi ito galing sa dumbbell. Ito'y galing sa panalangin, tiwala, at pagmamahal ng mga taong naniniwala sa kanya — lalo na si Kulai.

“Lolo Enteng... Kulai... para sa inyo ‘to.”

Isang suntok.
Isang sigaw.
Isang pagbugso ng lahat ng lakas, damdamin, at pag-asa.

“BAKUNAWAAAAAA!!!”

Tumama ang kamaong may liwanag sa gitna ng ulo ng halimaw. Umalingawngaw ang dagundong sa buong lungsod. Pumutok ang alon. Nagliwanag ang kalangitan.

Pansamantalang Katahimikan

Bagsak si Bakunawa sa dagat. Hindi pa siya tuluyang patay, ngunit muling sumanib sa ilalim ng tubig, sugatan, at pansamantalang talunan.

Pagbagsak ni Ernesto sa lupa, sinalubong siya ni Kulai. Niyakap siya ng mahigpit, at sa unang pagkakataon ay naglapat ang kanilang mga labi — isang halik na may kasamang luha, pagod, at pag-ibig.

Si Ding ay muling tumayo, hawak ang kanyang bato, at tumingin sa langit.

“Ito ang simula ng bagong panahon. Pero hindi pa tapos ang lahat.”

Kabanata 8: Ang Gabi ng Pagbabalik

Matapos ang matinding laban kay Bakunawa, tila bumalik ang katahimikan sa lungsod. Ngunit sa bawat patak ng ulan sa bubong, sa bawat aninong dumudungaw sa mga sirang bintana—isang mas matinding panganib ang gumagapang, mas mapanlinlang, at mas matagal nang nakatago.

Sa isang liblib na kagubatan sa Rizal, sa gitna ng mga punongkahoy at madilim na usok, isang matandang babaeng nakasuot ng kulay-abong balabal ang naglalakad. Bitbit niya ang isang basket ng mga halamang ugat, tuyong buto, at itim na langis. Ang kanyang mga mata'y mapupula, at sa kanyang bibig ay usal ng sinaunang panalangin.

Siya si Aling Gula — matandang hilot sa kanilang barangay. Tahimik. Mabait. Ngunit ang totoo, siya ang pinuno ng mga Mambabarang, tagapagpalaya ng kadiliman, at sinumpang kaaway ng mga tagapagtanggol ng liwanag.

“Nasa tamang oras na tayo,” bulong niya habang sinusunog ang isang palaspas.
“Hindi sapat ang pagbagsak ni Bakunawa… kailangang magising ang buong puwersa ng gabi.”

Pagbabalik ni Flavio

Sa Tondo, habang nagpapahinga si Ernesto, biglang kumulog. Ngunit hindi ito ordinaryong kulog—tila tunog ng espada na pinupukpok sa palihan ng langit.

Sa isang iglap, lumitaw ang isang lalaki—matikas, may suot na pulang bandana, at may hawak na mahabang espada.

“Ernesto.”

Napabalikwas si Ernesto.

“Flavio?!”

Tumango ang Panday.

“Ang tunog ng bakal at alingawngaw ng kadiliman ay umabot sa akin. Ang mga alagad ng dilim ay hindi pa tapos. At si Aling Gula—hindi siya karaniwang matanda. Siya ang huling babaeng may sigid ng itim na orasyon mula sa panahon ng mga kastila. Isa siyang sinumpang babaylan na tumalikod sa liwanag.”

Ang Payong Panday

Nagtipon sina Ernesto, Kulai, Pedro Penduko, at Ding sa ilalim ng punong balete.

“Ang barbell mo, Ernesto, ay may taglay na kapangyarihang hinahanap ni Aling Gula. Isa siyang tagasira ng balanse—tagapagpalaya ng mga halimaw ng kahapon. Pero ang tunay niyang pakay… ay sirain ang pinagmumulan ng liwanag.”

“Bawat halimaw na napalaya niya, bawat aninong gumagapang sa lungsod, ay bahagi ng isang ritwal upang buksan muli ang tarangkahan ng Gabi ng Walang Bituin.”

Ang Lihim ni Kulai

Lumapit si Kulai kay Ernesto, hawak ang sinaunang kwintas.

“Hindi ko sinabi agad, pero si Aling Gula… siya ang tumayong hilot nang ako’y ipanganak. Siya rin ang nagbigay ng susing pangarap sa aking ina, na ngayo’y nasa kabilang buhay.”

“Ang aking dugo ay babaylan, ngunit ang kanyang dugo ay sinumpa. Kailangan ko ring harapin ang anino ng aming lahi.”

Pag-atake ng mga Nilalang ng Dilim

Sa sandaling iyon, dumilim ang paligid. Mula sa lupa, naglabasan ang mga nilalang ng dilim—mga insekto na kasinlaki ng tao, mga nilalang na may mata sa dibdib at mga bunganga sa likod ng kamay. Pinamumunuan sila ni Aling Gula, na ngayo’y nakalutang sa ere, ang kanyang mukha’y natatakpan ng itim na belo, at ang kanyang tinig ay tila galing sa hukay.

“Mga tagapagmana ng liwanag, kayo ay mawawala rin gaya ng iba. Walang saysay ang inyong laban kung ang puso’y marupok at ang loob ay madilim.”

Ang Panibagong Laban

Lumipad si Ernesto—ngayo’y ganap na si Captain Barbell. Sa kanyang tabi ay si Flavio, Pedro Penduko, at si Ding na may hawak ng bato ng liwanag. Sa likuran nila, si Kulai, lumulutang habang hawak ang kwintas at umaawit ng sinaunang dasal.

“Hindi ka na makapaghahasik ng dilim, Aling Gula,” sigaw ni Ernesto.
“Dahil kami ay hindi nag-iisa.”

Kabanata 9: Ang Sumpa ng Dugong Itim

Mula sa himpapawid, lumutang si Aling Gula, ang dating simpleng hilot sa kanilang barangay—ngayo’y ganap na reyna ng dilim. Sa kanyang paligid ay nag-uumalab na usok at mga alon ng itim na enerhiya. Sa lupa, nagsisigawan ang mga tao sa takot habang ang mga alagad ng dilim—mga nilalang na nilikha sa galit, selos, at takot—ay lumalaganap sa buong lungsod.

Sa gitna ng kaguluhan, sumugod si Ernesto—ngayo’y si Captain Barbell—kasama sina Flavio, Pedro Penduko, Ding, at si Kulai, na ngayo’y tanggap na ang kanyang pagkatao bilang babaylan ng liwanag.

Ang Lihim ng Ritwal

"Ang kanyang hangarin," paliwanag ni Flavio habang pinagmamasdan si Aling Gula sa ere, "ay buwagin ang balanse ng liwanag at dilim. Kapag nabuksan niya ang Huling Tarangkahan, ang mga nilalang ng lumang panahon—mga pinatalsik ng mga engkanto’t diwata—ay muling makakapasok sa ating mundo."

Si Pedro Penduko ay sumilip mula sa likod ng isang durog na pader.

“Hindi ito basta-bastang away. Kailangan nating sirain ang Tatlong Susi ng Sumpa bago niya matapos ang ritwal.”
“Ang una, ang itim na salakot na siyang nagsisilbing korona niya. Pangalawa, ang kawayan niyang tungkod na may kaluluwa ng sanggol. At ang panghuli… ay ang kanyang sariling dugo.”

Nagkatinginan sina Ernesto at Kulai. Ibig sabihin, hindi sapat ang labanan siya—kailangan siyang patawarin o ialay sa liwanag, at iyon ang pinakamahirap sa lahat.

Ang Labanan

Sumugod si Ernesto. Bawat suntok niya ay may dalang kidlat, bawat galaw ay may tibay ng bakal. Sa likod niya, si Ding ay tumutulong sa mga sugatang sibilyan, gamit ang Bato ng Liwanag upang gumaling ang mga ito.

Si Pedro Penduko ay nagpaulan ng kanyang mga anting-anting—nagpalit siya ng anyo, sumanib sa mga insekto, at muling lumitaw sa likuran ni Aling Gula upang agawin ang salakot.

“Hoy! Lola Gula! ‘Wag mong kakalimutan ang tunay na lakas—yung galing sa puso ng bayan!” sabay hagis ng sagradong palaspas, na agad pumunit sa itim na enerhiya ng matanda.

Napaatras si Aling Gula. Ngunit bago siya makabawi, lumutang si Kulai—ngayo’y balot sa puting liwanag, habang bumibigkas ng sinaunang dasal ng mga babaylan.

“Aling Gula... hindi mo kailangang manatili sa dilim. Maaari ka pang bumalik.”
“Ang sakit mo ay hindi dapat ipasa sa susunod na salinlahi.”

Nanginig ang katawan ni Aling Gula. Sa unang pagkakataon, nakita ni Ernesto ang luha sa mga matang matagal nang tuyo.

“Kayo… kayong mga kabataan… hindi ninyo alam kung anong ginawa sa akin ng liwanag!” sigaw niya.
“Kinuha nila ang mga anak ko! Sinunog nila ang mga kagubatan namin! Nilimot nila ang katotohanan ng aming pagkatao!”

Ang Sakripisyo at ang Pagbabasbas

Habang hawak ni Ernesto ang dumbbell, muling lumiwanag ito. Tumindig siya sa harap ng matanda.

“Hindi kami perpekto. Pero hindi natin mababago ang nakaraan sa pamamagitan ng poot.”
“Ngunit kaya natin itong tapusin sa pamamagitan ng pagtanggap.”

Lumuhod si Ernesto. Hinubad ang barbell at inialay ito kay Aling Gula. Sa likod niya, si Kulai ay nakaluhod din. Si Ding ay yumuko. Si Pedro ay tumahimik.

Sa sandaling iyon, parang huminto ang mundo. Umiiyak si Aling Gula. Tinanggap niya ang barbell, at sa kanyang paghawak dito, unti-unting nalusaw ang itim niyang balat, at lumitaw ang isang matandang babaeng pagod, walang galit, walang kapangyarihan—isang tunay na tao.

Ang Paghupa ng Dilim

Sa isang iglap, naglaho ang mga halimaw. Bumalik ang liwanag. Ang langit ay tila muling huminga.

Lumuhod si Aling Gula sa harap nina Ernesto at Kulai.

“Patawad, mga anak. Marami akong pagkukulang… sana’y hindi pa huli ang lahat.”

Sa Pagwawakas ng Laban, Isang Panibagong Simula

Pagkatapos ng ilang araw, muling bumalik sa normal ang lungsod. Si Ernesto ay bumalik sa opisina. Nasa pantry siya, kumakain ng pansit, nang tumabi si Kulai.

“Alam mo, Barbs,” nakangiti si Kulai, “nagsimula lang ang lahat sa lunch break natin, ano?”
“Oo nga,” sagot ni Ernesto, “pero ngayon, ikaw na ang gusto kong kasama habang buhay.”

Kabanata 10: Ang Pagsilang ng Bagong Liwanag

Lumipas ang ilang buwan mula nang tuluyang maglaho si Aling Gula at manaig muli ang liwanag sa buong bayan. Habang bumabalik ang sigla sa mga lansangan at panibagong pag-asa sa puso ng mamamayan, isang mahalagang yugto ang nalalapit—ang pagsilang ng bagong tagapagmana ng bakal, at ang pag-iisang dibdib ng dalawang pusong pinagtibay ng digmaan.

Ang Bagong Panday

Sa isang lihim na tagpuan sa paanan ng Bundok Banahaw, muling lumitaw si Flavio—ang Panday. Kasama niya sina Ernesto, Pedro Penduko, Ding, at si Kulai. Tahimik silang nakatayo habang unti-unting lumalapit ang isang binatang may matipunong katawan ngunit may mapagkumbabang tindig.

“Mga kasama,” anang matandang Panday, “panahon na upang ipasa ko ang aking pamana. Hindi habang panahon ay ako ang hahawak ng bakal.”

Humakbang palapit si Flavio sa binata at itinuro ito sa harap ng lahat.

“Ito si Jimmy — anak ng isang panday sa Cavite. Sa kanyang mga kamay ay likha ang mga kasangkapang nagbibigay buhay sa komunidad. Ngunit higit sa anuman, ang kanyang puso ang tunay na bakal—tuwid, matatag, at may malasakit sa bayan.”

Inabot ni Flavio ang kanyang espada at pamukpok kay Jimmy. Sa pagtanggap nito, kumidlat sa kalangitan at lumiwanag ang kapaligiran. Ang bakal ay tila nabuhay, at ang mga ukit nito ay nagliliwanag ng sinaunang sulat ng mga panday.

“Ako po’y nangangakong ipagpapatuloy ang paninindigan ng Panday. Hindi para sa sarili, kundi para sa lahat.”

Ang Kasal sa Simbahan ng Quezon

Sa isang simpleng simbahan sa lalawigan ng Quezon, ginanap ang pag-iisang dibdib nina Ernesto at Kulai. Walang engrandeng palamuti. Wala ring marangyang kasuotan. Ngunit ang damdamin sa bawat isa ay tunay at dalisay.

Sa harap ng dambana, nakatayo si Padre Benedicto, ang matandang pari ng bayan na kilala sa kanyang pagkahilig sa mga alamat at kababalaghan. Siya rin ang sumalubong kina Ernesto at Kulai nang una silang dumating sa bayan upang humingi ng basbas.

“Ernesto, tinanggap mo si Kulai hindi lamang bilang kaibigan kundi bilang kabiyak. Kulai, minahal mo si Ernesto hindi bilang bayani kundi bilang tao. Sa harap ng Diyos at ng kaunting saksi, kayo’y aking pinag-iisang dibdib bilang mag-asawa.”

Tumulo ang luha ni Kulai habang pinagmamasdan si Ernesto, na hindi mapigilan ang ngiti habang hawak ang kanyang mga kamay.

“Sa gitna ng kaguluhan, ikaw ang tahanan ko,” wika ni Ernesto.
“At sa liwanag ng katahimikan, ikaw ang tahanan ko,” tugon ni Kulai.

Mga Saksi ng Laban at Pag-ibig

Ang mga dumalo lamang sa kasal ay ang mga naging katuwang nila sa laban:

Si Pedro Penduko, nakasuot ng barong at may bitbit pa ring anting-anting sa loob ng kanyang kwelyo.
Si Ding, na ngumiti habang hawak ang maliit na kahon ng singsing.
Si Flavio, na may mapanatag na anyo, tila alam na ligtas na ang bayan.
At si Jimmy, ang bagong Panday, na tahimik na nanonood, hawak ang pamana ng kanyang ninuno.

Pagkatapos ng kasal, simpleng salu-salo sa isang kubo sa gilid ng simbahan ang isinagawa. May pansit, kakanin, at matamis na salabat.

Sa Simula ng Bagong Araw

Kinagabihan, habang nakatingin si Ernesto sa bituin, lumapit si Jimmy.

“Hindi ako sanay sa mga laban… pero salamat sa gabay ninyo.”
“Ang tunay na laban,” sagot ni Ernesto, “ay hindi sa mga halimaw. Nasa araw-araw na pagpili sa tama. At kung nariyan ka para sa bayan, hindi ka kailanman mag-iisa.”

Nagtinginan sila at sabay na tumingin sa kalangitan—tila sinasabi ng mga tala:
Ang liwanag ay laging mananahan sa mga pusong handang magsakripisyo.

Wakas

Ngunit sa bawat pagtatapos, may panibagong kwento…
At sa katahimikan ng gabi, may dumagundong na kaluskos mula sa kagubatan…
Isang bagong alamat ang isisilang muli.

Epilogo: Muling Pag-ikot ng Gulong ng Kapalaran

Makalipas ang Sampung Taon

Sa isang payapang subdivision sa Cavite, tahimik na namumuhay sina Ernesto at Kulai. Sa kanilang bakuran, may tanim na kalamansi, saging, at ilang paso ng alugbati at tanglad. Isang tanawin ng katahimikan—malayo sa dati nilang mundo ng panganib at kababalaghan.

Sa ilalim ng lilim ng puno ng mangga, masayang naglalaro ang kambal nilang anak—isang batang lalaki na si Emil, at isang batang babae na si Luna. Kapwa siyam na taong gulang, makulit, masayahin, at tila ba minana ang likas na tapang ng kanilang ama at ang malambot na puso ng kanilang ina.

“Papa, ayaw niyang ibigay ‘yung laruan ko!” reklamo ni Luna.
“Kasi akin talaga ‘to! Si Mama pa nagsabi!” kontra ni Emil.

Sa gilid ng garahe, si Ernesto ay nakaupo sa bangkong kahoy, abala sa pagkukumpuni ng isang luma ngunit matibay na electric fan.

“Ayan na, gumagana na… konting hipan lang at parang bagong bili—” sabay ngiti niya habang iniikot ang propeller.

Mula sa loob ng bahay, lumabas si Kulai, may dalang meryendang ginataan.

“Mga anak, kain na muna kayo. Init-init pa ‘to ha.”

Lumapit ang kambal, at inabot ni Luna ang palad ng ina, sabay yakap sa bewang nito. Tahimik at kontento—isang pamilyang natagpuan na ang kapayapaang kay tagal hinanap.

Subalit biglang dumilim ang kalangitan.

Ang hangin ay tumigil sa pag-ihip. Nag-iba ang ihip ng kalikasan. Ang mga ibon ay biglang lumipad palayo. Mula sa silong ng bahay, isang mahiwagang liwanag ang sumiklab.

Sa ilalim ng lumang aparador, sumisinag ang pulang tela—at sa loob nito, muling nagningning ang lumang dumbbell ni Lolo Enteng.

Napansin ito ni Ernesto. Tumayo siya. Napatingin si Kulai sa kanya—pareho silang natigilan. Hindi sila nag-usap. Pero alam nila: may paparating.

Biglang may malakas na katok sa gate.

Tok! Tok! Tok!

Humahangos. May sugat sa braso. Nanginginig sa pagod. Isa lamang ang maaaring gumawa noon.

Si Jimmy.

“Ernesto!” sigaw niya habang hinahabol ang hininga.
“Kailangan ka na namin… SI LIZARDO! BUMALIK NA SIYA!”

Muling sumingit ang liwanag mula sa dumbbell.

Napatingin si Ernesto sa kanyang mga anak… kay Kulai… at sa langit na tila binabalot na ng dilim.

“Sige,” bulong ni Kulai, sabay hawak sa kanyang kamay.
“Pero bumalik ka ha. May pamilya kang uuwian.”

Tahimik na kinuha ni Ernesto ang dumbbell. Naglakad papunta sa gate. Sa bawat hakbang, ang lupa'y tila sumasabay sa pagtibok ng kanyang puso.

Sa kanyang huling hakbang, huminto siya sa tabi ni Jimmy.

“Kung si Lizardo na ang kalaban… kailangan ng buong liwanag.”
“At ang buong tapang,” sagot ni Jimmy.

Sabay silang tumingin sa kalangitan.

Magsisimula na naman ang alamat.